Manastiri i crkve Srbije
Teško je razumeti srpski narod ako se ne poznaje istorija njegovih hramova. Negde stoje van naselja, usamljeni i sakriveni u neprohodnim šumama i 
na teško dostupnim stenama. Negde ih na malom prostoru ima u velikom broju (Ovčarsko - Kablarska klisura, Ibarska dolina). Turci su ih rušili i palili bezbroj puta, narod ih uporno obnavljao. Najstariji hramovi potiču iz XII veka, a sačuvana je i jedna crkva iz IX veka (Petrova crkva).
Srpski hramovi nose sa sobom priču srpskog zadužbinarstva. Najlepše i najstarije hramove podigli su moćni srpski vladari, a neki od njih su u njima svoje poslednje godine proveli kao monasi. Zadužbine su ostavljali i vlastela, monasi i obični građani. Na zidovima srpskih hramova nalaze se najlepši primerci sačuvanog srednjovekovnog svetskog slikarstva.
Srpski manastiri nalaze se na putu Transromanike koji je Savet Evrope uvrstio u program „Glavni evropski putevi kulture“. U periodu od XI do XIII veka, evropska umetnost bila je inspirisana Rimom pa je pravac po tome dobio naziv romanika. S obzirom da je u srednjem veku crkva bila nosilac kulture, manastiri Srbije najočiglednije predstavljaju ovaj pravac u arhitekturi. Istovremeno sa ovim pravcem, dolazi do nastanka i procvata srpske države. Graditelji su često dolazili iz Italije i sa Jadranskog mora i sa sobom donosili zapadne uticaje koji su se na ovim prostorima mešali sa uticajima vizantijske umetnosti stvarajući specifičan stil.
